Sunday Diaries: Book of...

Dagboeken… het is natuurlijk een beetje ouderwets, maar toch heb ik er een. Ik schrijf er niet dagelijks in, maar soms is het een fijne manier om alles even op een rijtje te zetten, en dan niet heel dramatisch, maar even ongegeneerd tegen jezelf lullen.

Tegen jezelf, dus niemand anders hoeft het te lezen en niemand hoeft er een mening over te hebben. Dat klinkt fijn, toch.

Mijn dagboek heet – BOOK OF POSITIVE MEMORIES AND THOUGHTS –

Het is een bruin boekje van de Hema, zonder slot, ik noem hem boekje. Ik heb hem gekregen van een lief vriendinnetje voor mijn 19^e verjaardag.

Zij schreef op de eerste pagina het volgende:

‘Schrijf je ideeën op. Schrijf je herinneringen op. Je geheimen, roddels, en goede grappen. Schrijf over je familie, je vriendje, over vroeger en over je vriendinnen. Alles mag, maar gebruik het echt als iets waardevols. (hiermee bedoel ik je muziekgeschiedenis aantekeningen niet mee!) Plak er foto’s, theaterkaartjes, frutsels en knutsels in. Schilder, kras of scheur het. Het maakt niet uit! Als het maar een bron van aandenkens wordt.’

Ik schreef wat netter op de eerste pagina’s dan nu, maar mijn boekje ziet er wel lekker levendig uit, al zeg ik het zelf.

Ik vind dat een dagboek lelijk mag zijn, het mag uit elkaar vallen; het mag een kunstwerk zijn, doe ermee wat je wilt… het vertegenwoordigt jouw hoofd. Schrijf wat je wilt schrijven, maar schrijf ook over de goede dingen, want er is altijd wel iets te zeuren.

En als je dan de verhalen (misschien meer korte krabbels) terug leest; kun je lachen om de onzin die je opschreef, de totale verveling en naïviteit . Je kan jezelf verbazen met het feit hoe goed je ‘het’ toen snapte. En je kan de gedachtes van de vorige week niet meer terughalen omdat je je nu totaal anders voelt.

Ach, een dagboek hoeft geen waarheid te hebben. Het hoeft niet vol te staan met argumenten. Op het moment dat je het schrijft is het heel even jouw waarheid.

Voor degene die een dagboek hebben; Ik hoop dat er een paar mooie waarheden uit je pen rollen en dat jullie binnen deze haastige maatschappij je eigen gedachtes een mooi plekje kunt geven.

Liefs,

Rose-Anne

Two little birds